Ongeveer vier jaar geleden gebeurde het..

 

Een collega van mijn moeder had een documentaire gezien over de invloed van therapiehonden op kinderen met autisme. In ons gezin komt van alles voor: vader met asperger, broer met ADHD, ik met ADHD en mijn zusje met PDD-NOS. Mijn ouders en broer, die bang voor honden waren wilden het een kans geven. Mijn zusje en ik waren dolblij! Eindelijk mocht het!

De collega van mijn moeder had zelf ook een (therapie)hond. Het ras van de betreffende hond is een Polski Owczarek Nizinny (thanks Google). We werden in contact gebracht met de mevrouw van de documentaire. Onderweg daar naar toe probeerde mijn zusje en ik het zo positief mogelijk te houden. Want ja, het mocht echt niet gebeuren dat we nu ruzie zouden gaan krijgen en we weer terug moesten naar huis. Eenmaal aangekomen werden we kort ingelicht: ‘Ga lekker zitten. Het kan zijn dat er een paar honden komen snuffelen. Dit is niet erg maar dan weten jullie dat.’ Zo gezegd, zo gedaan. De deur van de gang ging open en daar kwamen ze; vijf grijze, langharige, Nizinny’s. Mijn moeder en broer deden gelijk hun handen omhoog, ze vonden het spannend. Mijn vader, zusje en ik vonden het helemaal geweldig en aaiden de honden vol liefde. Vijf minuten later volgden mijn moeder en broer ook (yes!). Wij vertelden aan de fokker onze wens; het liefst een hond die al wat ouder is omdat wij geen tijd hebben om de pup zindelijk te maken en de beginselen op te voeden. We reden weer met de auto naar huis en iedereen was positief, gelukkig. 

Een paar weken later kregen wij een telefoontje van de fokker. Er is een teefje beschikbaar en ze is vijf maanden oud. We maakten de keuze om haar ongeveer zes weken naar een gastgezin te brengen waar ze alvast kon wennen aan het gezinsleven. Zo gebeurde het. We kregen af en toe een foto van onze ‘Bella’ die vrolijk aan het spelen was met het kleinkind van het gastgezin.

We hadden in die zes weken genoeg de tijd om een andere naam voor Bella te verzinnen. Deze naam paste niet helemaal bij ons en zo kwamen we op de naam ‘Saar’ wat prinses betekent.

En toen was het zo ver, na vier weken was het de dag. Vandaag gaan we Saar zien! Om 18:00 uur hadden we een afspraak gemaakt. De tijd verstreek en inmiddels was het al 19:30 uur. Zou het wel de goede dag zijn? Hebben we ons niet vergist? Deze vragen schoten door onze hoofden. Toen ging de deurbel (eindelijk)! Yes, we gaan haar zien! Maar nee, ze zat nog in de auto. We hebben een uur met haar gepraat en toen liepen we samen naar de auto. De kofferbak ging open en daar was ze! Met haar pootje duwde ze ongeduldig tegen het deurtje van de bench. Het deurtje werd opengemaakt en ze werd uit de bench getild. We liepen een rondje met haar en brachten haar daarna naar binnen toe. Het eerste wat mijn moeder over Saar zei was: ‘Wat heeft ze een mooie staart!’ Dit was erg grappig.

De tijd vloog voorbij en iedereen kreeg een goede band met Saar! Als wij uit school of werk kwamen was en is zij de reden om thuis te komen. Haar kwispelende staartje, haar dansje wat ze altijd doet, de kusjes die ze geeft. Iedereen genoot ervan!

We gingen met haar naar de puppycursus waar de eerste commando’s als: zit, af en blijf werden geleerd. Samen met mijn zusje, moeder (ja, ze vond het geweldig!) en ik hebben wij een diploma gekregen.

Nu is Saar bijna 4 jaar! Elke dag is het leuk om Saar te zien. Ze staat al klaar met haar beste speeltje, als cadeau omdat ze zo blij is. Het heeft ons gezin goed gedaan. We zijn dichter naar elkaar toe gegroeid en voelen ons met zijn allen verantwoordelijk voor haar. Als ik Saar aai word ik rustig en niet alleen ik maar iedereen uit het gezin.

 

Saar is onze prinses!